در زبان کره ای  سطح صحبت از اهمیت ویژه ای برخوردار است و احترام در  صحبت محسوس است.  می دانید کاربرد ضمایر در زبان ها مختلف است برای مثال در زبان انگلیسی آوردن ضمیر ضروری است اما در زبان هایی چون عربی و فارسی ذکر نکردن ضمیر جز به تاکید ضروری نیست زیرا شناسه های فعل شخص و شمار را تا ئیین می کنند یا در زبان فارسی برای مودبانه و محترمانه صحبت کردن از ضمیر و شناسه ی دوم شخص جمع استفاده می کنیم و یا از افعال محترمانه استفاده می کنیم ...

اما کره ای چگونه است؟

 در زبان کره ای شخص و شمار اهمیتی ندارد بلکه انچه مورد اهمیت است نشانه هایی است که پایان فعل یا اسم قرار می گیرند این نشانه ها سطوح صحبت را مشخص می کند و با استفاده از سطوح صحبت و سوالی یا پرسشی بودن آن می توان فهمید که منظور چه ضمیری است  اما این بدین معنا نیست که در زبان کره ای ضمیر وجود ندارد بلکه ضمیر در زبان کره ای مانند هر زبان دیگری وجود دارد اما کاربرد و استفاده ی ان بیشتر جنبه ی تاکید دارد .

در زبان کره ای دو جور سطح صحبت وجود دارد:

 1. رسمی = زبان نوشتار است در گفتار هم در حالت صحبت کردن رسمی کاربرد دارد

 2. غیر رسمی = زبان گفتار و گفتگو است.

 هر یک از سطح های صحبت (رسمی یا غیر رسمی) شامل دو بخش مودبانه و غیر مودبانه هستند. بخش های مودبانه حالت ادب و صحبت با بزرگتر هاست یا کسی که نمی شناسیم و بخش غیر مودبانه یا دوستانه حالت معمولی در گفتار و نوشتار است و خالی از ادب.